Stichting Opkikker zet zich niet alleen in voor gezinnen met een langdurig ziek kind, maar ook voor gezinnen waarin een ouder een oncologische aandoening heeft. Dat heeft enorm veel impact op het hele gezin, en verdienen daarom een onvergetelijke Opkikkerdag. In juli volgden wij het gezin van Ted, die deze maand een Opkikkerdag hebben gehad. Ted heeft alvleesklierkanker en is ongeneeslijk ziek.
“Eind vorig jaar kreeg ik enorm veel last van rugpijn,” begint Ted. “Mijn vader heeft de ziekte van Kahler gehad, dat is ook een vorm van kanker. Bij hem begon het ook met rugpijn. Daarom wilde ik voor de zekerheid even naar de dokter. Die zei dat mijn symptomen niet leken op de ziekte van Kahler en dat ik het best kon proberen om mijn rugspieren aan te sterken bij de fysiotherapeut. Dat hielp alleen niet.”
” Er kwamen andere dingen bij waar ik ook last van had. Ik had reumatische klachten, waarvoor ik een verwijzing kreeg naar de reumatoloog. Ook had ik een navelbreuk, waarmee ik naar de huisarts ben gegaan. Na een tijdje ging ik naar de spoedeisende hulp om de navelbreuk te laten onderzoeken. We verwachtten daar een spoedoperatie voor, maar dat pakte heel anders uit. Aan het einde van diezelfde dag kwamen we erachter dat ik uitgezaaide alvleesklierkanker heb. Dan heb je ineens echt een heel ander leven.”
“Ik moest daarna gelijk allemaal onderzoeken ondergaan. Het ging allemaal super snel. Het was een gekkenhuis. Ik moest wel twee of drie keer per week naar het ziekenhuis, soms zelfs twee keer per dag. Er werd ook gelijk een chemokuur gestart. Dat zou alleen levensverlengend zijn. Ze hebben direct aangegeven dat ik ongeneeslijk ziek ben. De chemokuur ging helemaal niet goed en was een heel nare ervaring. Ik voelde me heel erg beroerd. De artsen vertelden dat mijn lichaam de chemo niet aankan. Ik zou dan wel twee of drie maanden langer leven, maar me alleen maar ontzettend beroerd voelen. Dan zit er maar één ding op: je bent uitbehandeld.”
” Eigenlijk was ik wel opgelucht toen ik dat hoorde. Ik zag namelijk als een berg op tegen die chemokuren. Ik wist dat dit was waar we het mee moesten doen en we proberen er nu het beste van te maken. We doen allemaal leuke dingen, zoals een tripje naar Julianadorp en binnenkort gaan we zelfs een ballonvaart maken. Ik denk ook wel dat dat ons gezin echt kenmerkt: positiviteit. We zoeken altijd de positieve kant van dingen op. Ik heb er niets aan als ik in de laatste paar maanden van mijn leven alleen maar ga sikkeneuren. Dan ervaar ik alleen maar negatieve energie.”
Sophie vertelt over de fijne mensen om hen heen: “We hebben super lieve mensen in onze omgeving. We hebben al heel veel eten, bloemen en kaartjes gekregen, super lief! En door die betrokkenheid zijn we ook bij Stichting Opkikker terecht gekomen. Een klasgenootje van Josephine had een afscheidsfeestje in de klas, waar hij geen cadeautjes voor vroeg maar donaties aan Opkikker. Via die donatie kreeg hij ook de Jubelsokken thuis, die heeft hij als cadeautje aan Josephine gegeven. Daar werd in de klas een mooi moment van gemaakt. Hij wilde ons ook heel graag opgeven voor een Opkikkerdag. Zijn moeder heeft toen een brief gestuurd naar het ziekenhuis en daar is het in werking gezet. Op een dag werd ik gebeld en kregen wij deze dag aangeboden.”
En de Opkikkerdag was een groot succes. Ted vertelt enthousiast: “Over de Opkikkerdag kan ik maar één woord zeggen: fantastisch! Het ging echt elke verwachting te boven.” Ook Sophie was geraakt door de dag: “De aankomst was direct al geweldig. Je weet niet wat je kunt verwachten, maar dan word je aangekondigd en staat iedereen te klappen. Ik wist niet zo goed wat me overkwam, het was zó lief. Ook de begeleider van ons gezin, Jeannette, was super lief. Ze nam ons de hele dag mee en deed met alles gezellig mee, echt een topper!”
“We hebben echt allerlei gave activiteiten gedaan. We hebben gevaren in een speedboot, een vlucht in een helikopter gemaakt en ook nog op trikes gereden. Dat was super speciaal, omdat we in een colonne reden. Mensen stopten om foto’s en video’s van ons te maken. Gelukkig gingen de trikes niet zo hard, ik ben als enige van het gezin namelijk niet echt een daredevil,” grapt Sophie.
“Het mooiste moment voor ons was wel de ontvangst en het afscheid,” vertelt Sophie. “Bij het afscheid stonden alle vrijwilligers, ook Jeanette en de vrijwilliger van de trike, ons uit te zwaaien. Dat was echt enorm bijzonder.” Als het aan Josephine ligt, zou ze alles nog wel over willen doen: “Ik vond alles het leukst, ik kan eigenlijk niet kiezen welke activiteit ik opnieuw zou doen. Het was echt een geweldige dag!”
“We hoopten op een dag waarop we even niet na hoefden te denken,” vertelt Sophie. “Dat is sowieso gelukt. We denken ook echt nog vaak aan de dag terug en hebben het er vaak met elkaar over. Ook toen de foto’s binnenkwamen konden we de hele dag weer herbeleven. En dan zie je het ook nog eens uit een heel ander oogpunt, super leuk!”
“Hoewel het voor mij straks heel zwaar wordt, probeer ik nu heel sterk te blijven. Straks moeten we natuurlijk met ons tweeën door. Voor nu zijn we echt aan het genieten van deze tijd. Pluk de dag is wel de instelling die we aannemen. We hebben positiviteit echt als kernwaarde in dit gezin. Zoek het positieve op en doe daar wat mee. We hopen dat we met dit verhaal ook iets voor iemand kunnen betekenen, al is het maar een beetje. Het zijn de kleine dingen die iemand misschien wel op kunnen beuren!”
