Toen Tonny (63) jaren geleden bij de politie ging werken, kwam al snel Stichting Opkikker op haar pad. Nog steeds helpt ze meerdere keren in het jaar bij Opkikkerdagen. ‘Als het even kan, dan blijf ik dit nog jaren doen.’
‘Ik werk al 12,5 jaar bij het 0900-nummer van de politie. Ik zit bij Regionaal Servicecentrum Midden Nederland in Utrecht. Het werk is leuk omdat je nooit weet wat het volgende telefoontje is. De ene keer bellen ze voor geluidsoverlast en een andere keer voor een aangifte. Het is heel afwisselend.’
Stichting Opkikker
‘Mijn echtgenoot was al vrijwilliger bij de stichting toen ik besloot ook eens te gaan kijken. Ik was net begonnen bij de politie en benieuwd wat Opkikkerdagen precies waren. Al vrij snel besloot ik ook vrijwilliger te worden. Het was meteen zo gezellig!
In de ochtend heeft iedereen er zin in. Daarnaast waarderen de gezinnen het enorm wat je doet. Leuk vind ik dat ze allemaal anders zijn en dat een Opkikkerdag voor iedereen mogelijk is. Dat heeft niks met geloof of afkomst te maken. Dat vind ik heel fijn.
Inmiddels ben ik 12,5 jaar vrijwilliger bij Stichting Opkikker. Ik vind het nog steeds leuk om te doen. Ik assisteer nu vier keer per jaar bij een Opkikkerdag, maar er zijn jaren geweest dat ik er iedere maand was of zelfs vaker.
Tijdens Opkikkerdagen ben ik bij het politiebureau te vinden. De laatste twee jaar blijf ik achter bij het bureau in verband met verschillende operaties die ik heb ondergaan. Daardoor kan ik niet meer achter een boef aan rennen. In het bureau doe ik aan alle spellen mee. Ik help bij het aantrekken van een politiepak, het verhoor en het vastzetten van de boef.
Ik vind het geweldig om te zien hoe de kinderen opleven. Soms komen ze heel schuchter binnen, durven ze niks en zijn ze bang. Als ze dan de boef hebben gevangen en terugkomen met de politieauto, zie je opeens hele andere kinderen. Ze zijn compleet dol en zelfverzekerd. Dat ze dan de boef in de cel mogen gooien en een verhoor mogen houden, vinden ze helemaal fantastisch.’
Mooie herinneringen
Een paar jaar terug kwam er een meisje langs bij het politiebureau dat eerder een Opkikkerdag had gehad. Het ging niet goed met haar en daarom wilde ze graag overal foto’s maken. Ik liep met haar een rondje door het bureau. Het besef dat dit kindje er over een halfjaar niet meer zou zijn, was zwaar. Dat maakte veel indruk op mij. Ik heb zelf kleinkinderen in die leeftijd. Zij kunnen soms heel erg vervelend zijn. Als je dan zo’n kindje ziet, ben je alleen maar dankbaar voor wat jij hebt. Je leert daarnaast dat het allemaal niet vanzelfsprekend is.
Soms komen er ouders naar je toe die vertellen dat de kinderen het geweldig vonden en dat ze helemaal gelukkig zijn. Vooral dat laatste is belangrijk. Als ouders dat zeggen voel ik me trots. Ik heb bijgedragen aan een geweldige dag.
Als het even kan blijf ik dit nog jaren doen. Nog steeds heb ik er veel plezier in en geeft het mij voldoening. Waarom zou ik dan stoppen?
