Ambassadeurs in gesprek

“Nadat ik een dag als vrijwilliger bij Stichting Opkikker had geholpen, kon ik alleen maar lachen. Het gaf me zo’n goed gevoel om zelf te kunnen helpen,” vertelt Marjolein enthousiast. Zij en Luc weten als geen ander hoe bijzonder een Opkikkerdag is. Eerst genoten ze zelf van zo’n dag vol lichtpuntjes en nu staan ze aan de andere kant: als jonge vrijwilligers die anderen een onvergetelijke ervaring willen bezorgen. Hoe voelt het om de stichting eerst als Opkikkergezin te beleven en nu zelf als vrijwilliger? Marjolein en Luc delen hun ervaringen en de passie die hen drijft.

Marjolein: Ik ben inmiddels alweer 9 jaar Opkikker ambassadeur! En jij?

Luc: Ik alweer ruim 11 jaar! Waarom kregen jullie toen een Opkikkerdag?

Marjolein: Omdat ik al een paar jaar heel vaak ziek was en veel in het ziekenhuis lag. Soms een dag en soms wel een paar weken. Pas na 10 jaar volop onderzoeken heb ik de diagnose Coeliakie gekregen, wat betekent dat mijn lichaam absoluut niet tegen gluten kan. Het is heel fijn dat ik die diagnose nu heb, maar ik vind het nog wel lastig om er mee om te gaan. Niet alleen omdat het heel erg lastig is als je nóóit gluten mag eten, maar ook omdat mijn ziekte niet altijd serieus wordt genomen. Zeker niet omdat er tegenwoordig ook veel mensen zijn die er voor kiezen om geen gluten te eten. En jij?

Luc: Wij kregen een Opkikkerdag omdat mijn zusje na haar geboorte erg ziek was. Daarna zijn wij allebei ambassadeur geworden. Toen mijn zusje overleed was ze bijna 2 jaar en ik 4 jaar. Ik ben toen ambassadeur gebleven en heb veel acties gedaan. Het was een manier voor mij en mijn ouders om het overlijden van Anouk een plekje te geven. Nu, 10 jaar later, ben ik nog steeds een trotse ambassadeur! Kan jij je nog veel herinneren van jouw Opkikkerdag?

Marjolein: De limo! Dat is het eerste wat bij mij naar binnen schiet, want dat was echt kicken! En waar denk jij als eerste aan?

Luc begint lachend te zingen: “Cowboy Luc is de held van de dag!” Tijdens mijn Opkikkerdag was er een huisje helemaal omgetoverd in cowboy thema. Ze zongen dit liedje terwijl we ‘cowboybier’ aan het maken waren. Het liedje komt bij ons thuis eens in de zoveel tijd altijd weer naar boven.

Marjolein: Wat een leuke herinnering zeg! Wat ik zelf ook nog heel bijzonder vond aan de Opkikkerdag is dat ik mijn hele gezin zag genieten en we even helemaal geen zorgen hadden. Ik sta door mijn ziekte vaak in het middelpunt, maar hier draaide het even niet om mij en mijn ziekte. Ik zag mijn ouders en mijn broertje ook de hele dag met een lach op hun gezicht! Maar na de Opkikkerdag hebben we natuurlijk nog véél meer lichtpuntjes gekregen van Stichting Opkikker. Wat is jouw grootste Opkikker lichtpuntje?

Luc: Tijdens het wegbrengen van de Valentijnspakketten heb ik mijn beste vriendin ontmoet! Nadat ik het pakket bij Floor had afgeleverd met mijn moeder, zei ik hardop dat ik haar wel een leuk meisje vond. Mijn moeder heeft toen de stoute schoenen aangetrokken en heeft haar moeder opgezocht op Facebook. Zo zijn we weer in contact gekomen en gebleven! We spreken regelmatig af en appen veel.

Marjolein: Ja, Opkikker verbindt echt hé? Wij komen ieder jaar naar het Geef & Neem weekend en natuurlijk de Ambassadeursdagen. Je ziet veel dezelfde gezichten. Iedereen is spontaan en open over hun verhaal. Je mag zijn wie je bent. Het maakt niet uit wat je hebt, iedereen is gelijk.

 Luc: Ja, je bent eigenlijk meteen bevriend!

Marjolein: Ja! Laatst ging ik een dagje helpen tijdens de Ambassadeurdagen. Ik vond dat best wel spannend. Maar zodra je daar aankomt, maakt iedereen gelijk een praatje met je en heb je je besties voor die dag gemaakt. Je doet het echt samen!

Luc: Ja, dat ervaarde ik ook toen ik als vrijwilliger ging helpen. Stichting Opkikker doet er zijn best voor dat iedereen zichzelf mag zijn en erbij hoort.

Marjolein: Elke dag ben je anders dan de rest, zo ervaar ik dat in ieder geval. En als we weg zijn met Stichting Opkikker dan is dat er gewoon niet, alsof het is weggetoverd met een toverstok. Maar jij hebt dus ook geholpen tijdens de Ambassadeursdagen als vrijwilliger. Dat was leuk hé?

Luc: Ja, ik heb in Duinrell meegeholpen op het actieplein, waar ik spreekbeurtpakketten uitdeelden aan ambassadeurs die daar interesse in hadden. En ik hielp mee met het opbouwen en afbreken. Ik heb er enorm van genoten om zo een evenement ook eens van de andere kant te beleven! Met andere vrijwilligers te zijn en natuurlijk veel bekende gezichten te zien! Ik heb jou helemaal niet gezien, waar was jij aan het helpen?

Marjolein: Ik hielp tijdens de Ambassadeursdagen in de Julianatoren! Hier hielp ik mee bij de fotoshoot waar kinderen konden ervaren hoe het is om mee te doen aan de campagne van Stichting Opkikker. Waarbij ik vooral hielp om de kinderen hun gekozen outfit aan te trekken. ’s Avonds in bed kon ik alleen maar lachen. Het geeft je echt een goed gevoel als je die kinderen zo ziet genieten en ook voor jezelf is het bijzonder dat je die dag mag meebeleven. Als ik zou moeten kiezen wat ik leuker zou vinden, Opkikkergezin of vrijwilliger, dan kan ik daar oprecht geen antwoord op geven. Nu ik dit heb ervaren, vind ik het misschien nog wel mooier om iets voor anderen te kunnen betekenen. En jij?

Luc: Ik vond het ook echt heel erg gaaf. Ik vond het ook leuk om te zien hoe alles geregeld werd, van het leveren van de spullen en het opbouwen van de tenten tot hoe snel fouten werden opgelost. Puzzelstukjes vielen in elkaar en er werd gewoon een heel groot evenement neergezet. Ik zou zeker nog eens helpen als vrijwilliger!

Marjolein: Wat zou je echt nog een keer willen doen als vrijwilliger?

Luc: Een gezin begeleiden tijdens hun Opkikkerdag. Ik denk dat dat nog wel een stap verder gaat in die big smile eigenlijk! En jij?

Marjolein: Ik denk inderdaad dat dat echt een kick zal geven. Die dag komt zo een gezin natuurlijk ook voor het eerst in de nieuwe Opkikkerwereld terecht. Ik zou het zo bijzonder vinden om daar bij te zijn! En als ik dan denk aan hoe onze vrijwilliger dat bij ons deed, zou ik dat heel graag ook eens voor een gezin doen!