Ambassadeur Marjolein en haar passie voor dansen

Ambassadeurschap Opkikker

Zodra ik dans, word ik weer blij!

 

Marjolein is niet alleen lief en zorgzaam, maar ook een echte bikkel en een ontzettende doorzetter. Zenuwachtig voor een dansoptreden is ze dan ook nooit. ‘Als mensen er iets van vinden, dan gaan ze er zelf maar staan’. Dit typeert de goedlachse Marjolein. Wij spraken haar over haar passie voor muziek en dans.

Dingen doen die wél kunnen

“Mijn passie voor muziek is begonnen toen ik heel erg ziek was. Muziek is namelijk geschikt voor álles. Je hebt overal muziek voor: als je somber bent of juist als je blij bent. Muziek heeft mij ook geleid naar datgene wat ik goed kan en heel leuk vind om te doen, namelijk dansen. Vanwege mijn benauwdheid kon ik veel sporten, zoals volleybal, niet uitoefenen. Maar bij dansen heb ik daar geen last van! Tegen mensen die ook ziek zijn, zeg ik dan ook altijd: ‘Ga dingen zoeken die je wél kan doen’. Dat is zo belangrijk. Natuurlijk heb ook ik moeilijke dagen, dat geef ik toe. Maar de meeste dagen zijn gewoon heel erg leuk!”

 

Nooit stilzitten

“Ik dans zo’n vijf uur per week. Ik zit op streetdance, zit bij de dansmariekes en ik geef zelf dansles aan kinderen. Daarnaast ben ik ook helemaal gek van TikTok, dus als het even kan, dan maak ik daarvoor een dansfilmpje. Ik kan eigenlijk niet zo goed stilzitten. Als je mij vier jaar geleden verteld had dat ik nu zo actief zou zijn, dan had ik dat niet geloofd. Ik was namelijk heel erg ziek en vaak ontzettend moe. Het heeft tien jaar geduurd voordat de kinderartsen erachter kwamen wat ik heb, namelijk de auto-immuun ziekte coeliakie.”

Helemaal klaar mee

“Zolang ik me kan herinneren, ben ik al ziek. Jarenlang heb ik met heel veel verschillende klachten rondgelopen, maar een diagnose konden ze me niet geven. Ik was bijvoorbeeld heel erg benauwd, had heel veel last van verstoppingen en had een chronische neusslijmvliesontsteking. Het was echt vreselijk. Niets hielp: diëten niet, medicijnen niet. Ik heb van alles geprobeerd en was er zó klaar mee. Gelukkig heeft een gepensioneerde arts zich heel erg in mijn ziektebeeld verdiept. Zo erg dat hij op een gegeven moment ruzie heeft gemaakt met een andere arts. Hij wilde namelijk nog één keer alles onder de loep nemen en met succes, want toen kregen we éindelijk de diagnose ‘coeliakie’.”

 

Gewoon 1 koekje

“Ik was echt zó blij toen er eindelijk een diagnose was! Ik heb geen medicijnen meer nodig, maar ik heb wel een heel streng dieet, want ik mag absoluut geen gluten eten. Dat blijkt toch wel lastiger dan dat ik vooraf had gedacht. Bij sommige mensen zie je aan de buitenkant dat ze ziek zijn. Bij mij niet. Bij mij zit het echt van binnen. Daardoor snappen mensen mij heel vaak niet en krijg ik vaak vervelende reacties. Dan zeggen ze bijvoorbeeld: ‘Eet gewoon één koekje, zo ziek word je daar echt niet van hoor’. Mensen kunnen heel hard zijn naar elkaar. Ik vind dat je altijd vriendelijk en respectvol naar iemand moet zijn. Je weet niet hoe iemand zich echt voelt en wat er achter de glimlach schuilt.”

Als ik dans, word ik blij
“Als ik een keer niet zo lekker in mijn vel zit, dan kan muziek mij echt weer vrolijk maken. Ik heb een Spotify-lijst van wel 17 uur. Daar zit van alles in. Ik houd vooral van muziek met heel veel power, zoals Becky Hill, Maan, Little Mix, Kensington. En ik houd van carnval! Ik ben echt een feestbeest, dus in mijn Spotify-lijst komen ook een paar carnavalskrakers voorbij. Als ik verdrietig ben, luister ik trouwens geen sombere muziek. Ik zet dan juist iets op waar ik heel vrolijk van word en waar ik lekker op kan dansen! Zodra ik dans, word ik weer blij!”

 

De toekomst
“Hoewel dansen mijn grote passie is, denk ik niet dat ik later professioneel danser wil worden. Ik wil graag iets in de media doen, daarom ga ik over 2 jaar Mediavormgeving studeren. Ik weet wel zeker dat dans altijd mijn grote passie zal blijven en een grote rol in mijn leven blijft spelen. Op dit moment geef ik dansles aan kinderen tussen de 7 en 9 en de 11 en 13 jaar. Het is zo tof om te zien hoe enthousiast die kinderen zijn. Dan leer ik ze een (zelfbedacht) dansje en dan hebben ze het zó leuk. Daar word ik heel blij van! Daarom hoop ik dat ik later naast mijn vaste baan nog steeds dansles kan blijven geven!”

Andere gezinnen
“Zes jaar geleden heb ik mijn Opkikkerdag gehad. Dat was zo’n mooie dag. Ik weet vooral nog hoe vet het was om in de limousine te zitten, daar denk ik nog vaak aan terug. Ik voelde mij die dag heel bijzonder. Ik gun andere gezinnen ook om zich zo te voelen. Stichting Opkikker is voor ons heel erg belangrijk. Voor ons hele gezin, want ook voor papa, mama en mijn broertjes is het niet altijd even makkelijk dat ik coeliakie heb. Stichting Opkikker vrolijkt ons altijd op. Het is altijd feest als de Ambassadeursdagen of het Geef & Neem weekend weer voor de deur staan! Stichting Opkikker zit echt in mijn hart.”

 

Steentje bijdragen
“Ik vind het heel erg belangrijk om veel voor de stichting terug te doen. Als ik zie dat er een Opkikkerdag is, dan word ik altijd heel vrolijk. Daar heb ik dan ook een beetje aan meegeholpen. Ik ben echt een trotse ambassadeur van de stichting! Zo heb ik al drie keer mijn spreekbeurt over de stichting gehouden, heb ik samen met mijn vriendinnen gecollecteerd, heb ik twee keer meegedaan aan de Koffie Morning en heb ik statiegeldflessen en mobieltjes ingezameld. Ook help ik altijd mee met dingen verkopen, zoals de Jubelsokken, paaseitjes en lootjes. Ik heb dan ook bijna alle Opkikker speldjes. Het enige speldje dat ik nog miste, was het ‘publiciteits-speldje’. Het was dan ook mijn grote wens om een keer in KIK. – het tijdschrift van Stichting Opkikker – te staan. Dat is gelukt. Sterker nog, ik sta dit jaar op de cover!”