De Opkikkerdag van Nikie en haar gezin

Vol overtuiging dat het knobbeltje in haar borst niets voorstelde, ging Nikie het – een paar weken na de bevalling van haar derde kindje – voor de zekerheid toch laten nakijken. De uitslag van de echo trok de grond onder haar voeten vandaan: ze bleek borstkanker te hebben met uitzaaiingen in haar lymfen. De arts wilde in eerste instantie alleen een palliatieve behandeling starten. Deze kersverse moeder van drie kinderen Mila, Lise en Owen én echtgenoot van Robbert besloot alles op alles te zetten om beter te worden. En dat is haar gelukt: in juli, 10 maanden na de diagnose, was er niets meer te zien op de scan. Een maand eerder genoten ze met het hele gezin van een Opkikkerdag, waar ze na een heftige periode even van en met haar gezin kon genieten. We spraken Nikie over deze turbulente periode en hun welverdiende Opkikkerdag.

De kinderen hielden mij op de been

Terwijl Nikie vertelt, zit Owen bij haar op schoot. “Ik ben blij dat ik hem weer vast kan houden”, vertelt Nikie. “Daar heb ik wel veel verdriet van gehad. Toen ik de diagnose kreeg, was hij pas vijf weken oud. Ik gaf op dat moment borstvoeding, maar moest daar twee weken later mee stoppen toen we gingen starten met chemo. Ik kon hem niet zelf voeden, vasthouden en mocht zelfs niet naar hem toe toen hij met 9 weken met onverklaarbare koorts even in het ziekenhuis terecht kwam. Desondanks herkende hij me gelukkig altijd, zelfs toen ik kaal was. Sterker nog, als ik opgedoft beneden kwam mét pruik op, dan begon hij te huilen. De kinderen hielden mij echt op de been. Hoe zwaar de zorg voor hen ook was in die periode, ze waren er wel en daardoor ga je door. Anders had ik denk ik veel meer op mijn bed gelegen.”

Alles voor de chemotherapie

Ondanks dat de chirurg eigenlijk alleen levensverlengende chemotherapie wilde geven, besloot de oncoloog toch te starten met een behandeling die mogelijk tot genezing zou kunnen leiden. En dus startte Nikie begin september met haar eerste chemobehandeling. “Al snel werd mij duidelijk dat het héél belangrijk was dat de chemo door zou gaan. Dus we gingen hier als gezin volledig voor. Ik vierde bijvoorbeeld geen Kerst, omdat ik niet het risico kon lopen dat ik ziek zou worden. Achteraf bleken mijn zus en moeder hier veel moeite mee te hebben, omdat dit misschien wel mijn laatste Kerst kon zijn. Maar zo heb ik er nooit naar gekeken, sterker nog: ik wilde geen Kerst vieren, zodat ik in de toekomst nog heel vaak Kerst met ze kan vieren!

Het moeilijkste aan deze periode vond ik dat ik niet voor de kinderen kon zorgen en hen volledig uit handen moest geven.

Robbert hield thuis alles draaiende

“Het moeilijkste aan deze periode vond ik dat ik niet voor de kinderen kon zorgen en hen volledig uit handen moest geven. Ik ben dan misschien geen slechte moeder, maar zo voelde ik me op dat moment wel. Robbert is tijdens de chemobehandeling gestopt met werken om alles thuis draaiende te houden: het huishouden, de boodschappen, de kinderen overal naartoe brengen, mensen ontvangen. Hij deed echt alles. En dan te bedenken dat Owen in die periode ook nog nachtvoedingen nodig had! Hij was vaak weg met de kinderen of die waren bij opa en oma, zodat ik thuis kon rusten. Op goede dagen deed ik een potje patience en op slechte dagen keek ik doelloos voor me uit. Mensen die zelf kanker hebben (gehad) hebben het weleens over een ‘chemobrein’ en het is gewoon niet aan anderen uit te leggen hoe dat voelt.”

We hebben tijdens de Opkikkerdag allemaal dingen gedaan die we normaal nooit zouden doen!

De Opkikkerdag was super vet

Op 21 juni genoot Nikie met volle teugen van de Opkikkerdag die ze met haar hele gezin beleefde. “Het was echt super vet. We hebben allemaal dingen gedaan die we normaal nooit zouden doen! De dag begon met een helikoptervlucht en ik kon alleen maar denken: ‘mag dit echt?’ Het absolute hoogtepunt voor de meiden was het moment dat we als Koninklijke familie in de koets werden rondgereden en ze zelfs door een lakei bediend werden! Zelf vond ik het heel gaaf dat ik niet alleen mee mocht rijden in de Ferrari, maar hem ook zelf mocht besturen! Toen de eigenaar van de auto vroeg of ik dat wilde, dacht ik ‘jij bent super gek, maar jaaaa!’ Heel bijzonder om te zien wat die vrijwilligers allemaal voor je over hebben. En dan heb ik het nog niet eens gehad over onze ‘eigen’ vrijwilligers, die de hele dag voor ons klaar stonden. Zo gingen zij met de kinderen even bij de diertjes kijken, zodat Robbert, mijn moeder en ik met de sportauto’s mee konden rijden. Het was een bijzondere dag. Al besefte ik me maar al te goed dat we deze dag niet voor niets aangeboden kregen en dat was, zelfs tijdens die dag, wel even slikken. De angst dat het terugkomt blijft en hakt er soms wel even in. Maar ondanks dat zorgde deze dag voor het gezin voor veel positiviteit, wat we wel even konden gebruiken. We raakten er niet over uitgepraat en hebben iedereen de foto’s en video’s laten zien!

Owen is mijn beschermengel

Na vijf maanden chemotherapie, een bloedtransfusie, operatie én bestraling, kreeg Nikie begin juli te horen dat er op de CT scan niets meer te zien was. “Owen is mijn beschermengel”, vind Nikie. “Hij heeft me gewaarschuwd. Dankzij de zwangerschap heb ik namelijk geweten dat er een knobbeltje zat. Achteraf denk je natuurlijk; waarom ben ik niet meteen naar de huisarts gegaan? Maar aan de andere kant had ik dan door mijn zwangerschap toch niet meteen kunnen starten met de behandelingen, terwijl ik er waarschijnlijk wel heel veel stress van zou krijgen. Nu heb ik nog wel kunnen genieten van mijn zwangerschap en mijn kraamperiode.”