In gesprek met Larissa

Tijdens het uitzwaaien op 3 mei stond gezinsvrijwilliger Larissa vol spanning het gezin dat zij die dag had begeleid op te wachten. De blik op het gezicht van Rosa (10) toen zij Larissa langs de kant zag staan, sprak boekdelen. De dikke knuffels die volgden óók. Het laat maar weer zien hoe je als gezinsvrijwilliger binnen een heel korte tijd een heel speciale band met een gezin kunt krijgen. Dit is en blijft bijzonder, iedere keer weer. Wij spraken met Larissa over haar vrijwilligerswerk voor Stichting Opkikker en de impact die dit heeft.

Hoe lang ben je al vrijwilliger voor Stichting Opkikker?

“Zo’n drie jaar geleden kwam ik op een punt in mijn leven waarbij ik ging nadenken over waar ik nu echt blij van word, vooral in mijn werk. Eén onderdeel miste ik, namelijk het stukje iets teruggeven aan de maatschappij. Via via ben ik ooit in aanraking gekomen met Stichting Opkikker en zo legde ik al snel de link met hetgeen dat ik miste en waar ik juist kon bijdragen. Mijn eerste Opkikkerdag – inmiddels 7 jaar geleden – had ontzettend veel indruk op mij gemaakt, vooral het uitzwaaien aan het einde. Ik word altijd zó blij van mijn vrijwilligerswerk bij deze stichting. Ik vind het heel mooi dat ik tijd en energie kan geven aan een gezin dat het wat moeilijker heeft, naast het werk dat ik normaal doe.”

 

Waarom vind je het zo leuk om gezinsvrijwilliger te zijn?

“Ik denk aan de ene kant door de energie die ik er zelf uithaal, maar aan de andere kant ook door het plezier en tijd die je een Opkikkergezin kunt bieden. Aan het begin van de dag zijn de gezinnen vaak wat meer verlegen, vooral de kinderen. Maar gedurende de Opkikkerdag groei je echt naar elkaar toe. Je maakt veel mooie momenten mee met de gezinnen, die echt voor altijd in je geheugen gegrift staan. Het gezin een dag geven die onbezorgder is dan normaal. Ik doe dat echt met heel veel plezier. En van het uitzwaaimoment krijg ik iedere keer weer kippenvel.”

 

Hoe was de klik met het gezin van Rosa?

“Als ik ’s ochtends een gezin ontmoet, dan kijk ik altijd hoe ik het beste een connectie met het gezin kan maken en waar het gezin behoefte aan heeft. Elk gezin is tenslotte anders. Het gezin van Rosa was wat rustiger. Toen ik aan haar vroeg hoe ze heette, zei ze héél zachtjes haar naam. Ze was heel verlegen, maar aan het einde van de dag bij het diner praatte ze erop los. Het is altijd bijzonder om te zien hoe de kinderen loskomen gedurende de dag. Je bent op het begin van de dag toch maar gewoon een ‘vreemde’ waarmee ze de hele dag zijn. De Opkikkerdag verliep verder heel natuurlijk. We konden goed praten met elkaar. We hebben het gehad over Rosa, haar school en ook waar haar ouders blij van worden.”

Is er een specifieke gebeurtenis die jou het meest in bijgebleven?

“Voor het diner ’s avonds is er altijd een optreden van Edwin van der Toolen. Dat is altijd feest. Ik zei tegen haar: ‘Kom we gaan dansen!’. Ik heb haar in haar rolstoel helemaal vooraan het podium gezet en ik ben op mijn knieën naast haar gaan zitten. We hebben toen zó heerlijk gedanst samen. Haar hele rolstoel ging op en neer en ze straalde zo enorm veel plezier uit. Ze was op dat moment zorgeloos aan het genieten. Dat was een heel bijzonder moment.”

 

Binnen 1 dag bouw je vaak een band op met een gezin, hoe ervaar jij dat?
“Normaal gesproken als je nieuwe mensen leert kennen, dan is dat vaak wat oppervlakkig. Maar tijdens een Opkikkerdag maak je in een korte tijd heel veel ups en downs met elkaar mee. De ups door alle mooie momenten die je tijdens de dag beleeft en door de activiteiten die je meemaakt. De downs door bijvoorbeeld gesprekken die je hebt over het dagelijks leven van de gezinnen of als een kind even niet lekker in zijn vel zit. Het is niet altijd het geval, maar vaak zijn gezinnen zó open en is er veel ruimte voor serieuze en mooie gesprekken. Op die manier leer je elkaar gewoon heel snel kennen.”

 

Waarom zou je andere mensen aanraden om gezinsvrijwilliger te worden?
“Gezinsvrijwilliger zijn bij Stichting Opkikker geeft mij ontzettend veel energie. In de auto op weg naar huis neem ik altijd de dag door en dan heb ik iedere keer weer een grote glimlach op mijn gezicht. Het is heel puur wat je een Opkikkergezin kunt brengen op zo’n dag. En als het goed is, dan is dat iets wat zij voor altijd bij zich gaan dragen. Om daar onderdeel van te zijn vind ik heel mooi. Eigenlijk zou iedereen dit een keer in zijn leven moeten ervaren!”