Dat wij mooie evenementen organiseren zoals onze Opkikker- en Ambassadeursdagen, dat weten de meesten wel. Toch zijn er ook nog een aantal andere evenementen die misschien iets minder bekend zijn. Eén daarvan is Samen Sterk. Waarbij ambassadeurs van Stichting Opkikker zélf een gezin mogen uitnodigen dat -wegens ziekte van één van de gezinsleden- volgens hen wel een Opkikker kan gebruiken. Het gezin van Laurence werd op deze manier uitgenodigd. Wij spraken de ouders Charmaine en Jonathan over hun gezinssituatie en het Samen Sterk weekend dat zij beleefden.
Elkaar ontlasten
“Wij zijn voor Samen Sterk uitgenodigd door het gezin van Fedde, een oud klasgenootje van Laurence. Het contact met hun is altijd heel erg fijn geweest. Zij hebben een tijd terug een Opkikkerdag mogen meemaken en zijn sindsdien ambassadeur van Stichting Opkikker. Zij kregen te horen dat zij een gezin mochten uitnodigen voor het Samen Sterk weekend in Duinrell en vroegen of wij dat leuk zouden vinden. Het leek ons vooral ontzettend gezellig om dit gezamenlijk te kunnen doen. Je kan dan ook een beetje op elkaars kinderen letten en elkaar waar nodig ontlasten. Helaas heerst er echt een vloek op onze weekendjes weg. Er is áltijd wel iemand ziek. Zo werd het hele gezin van Fedde geveld door de buikgriep, waardoor zij helaas toch niet mee konden gaan. Bij ons was Jonathan niet fit, maar gelukkig konden wij wel gaan!”
Verhalen delen
“Iedereen die was uitgenodigd voor het Samen Sterk weekend droeg een armbandje. Zo herkende je direct welke gasten van Duinrell bij het Stichting Opkikker hoorden. Dat was prettig. En daarnaast heerste er een ontzettend fijne sfeer. Iedereen die bij Samen Sterk aanwezig is, zit namelijk enigszins in hetzelfde schuitje. Als je een kindje hebt met een rugzakje, dan ben je -denk ik- als ouder sneller geneigd om een ander kind of gezin te helpen.
“Iedereen maakte gemakkelijk contact met elkaar en er werden veel verhalen gedeeld. Op een gegeven moment was ik met de kinderen naar het Tikibad en toen Jonathan bij het zwembad aankwam, stonden er heel veel mensen om me heen. Jonathan schrok, want die dacht meteen dat er iets aan de hand was met Laurence. Dat was niet zo, het waren allemaal Opkikker-mensen en we waren gezellig met elkaar aan het babbelen.”
Tijdens het Samen Sterk weekend hebben we onze zoon Laurence heel erg zien genieten. Dat was natuurlijk ontzettend fijn. Het was ook heel erg waardevol om onze meiden zo blij te zien. Voor hun is het ook allemaal niet makkelijk. Vooral niet als Laurence weer in het ziekenhuis ligt en mama of papa ook weer weg is. Zij moeten er ook allemaal mee dealen.
Eén dag bijkomen
“Onze zoon Laurence (5) heeft het Syndroom van Down. Toen we dat te horen kregen, was ik vooral heel erg opgelucht. Ik wist het eigenlijk al. Tijdens de zwangerschap hebben wij nooit een test gedaan, maar bepaalde dingen klopten gewoon niet. Hij bleef bijvoorbeeld heel erg klein en toen ik met 37 weken minder leven voelde, ben ik ingeleid. Toen ik na de bevalling Laurence in mijn armen kreeg, zag ik het echt meteen. Maar Jonathan zat op een roze wolk en ik wilde hem niet laten schrikken. De verloskundige en verpleegkundige deden wat testen en haalden de kinderarts erbij. Toen we te horen kregen dat Laurence het Syndroom van Down had, moesten we er misschien één dag van bijkomen. Maar eigenlijk heb ik het er geen moment echt moeilijk mee gehad. Jonathan moest iets meer wennen. Hij had heel erg het beeld in zijn hoofd dat hij later een biertje zou gaan drinken met zijn zoon in de stad. Maar dat kan natuurlijk nog steeds! Laurence heeft gewoon twee handen en misschien is het zelfs wel leuker.”
Onze grappenmaker
“Laurence is een rustige jongen, maar wel echt een grappenmaker. Omdat hij nog niet kan praten en zichzelf ontzettend goed zelf kan vermaken, vergeten we hem soms gewoon. Dat is soms een beetje het gevaar. Die twee meiden zorgen er wel voor dat we hen niet vergeten, die willen continu van alles van ons. Laurence doet het gewoon hartstikke goed. Daarnaast kan hij heel goed zijn charmes in de strijd gooien en hij windt iedereen om zijn vinger. Momenteel gaat hij naar een reguliere basisschool en heeft daar dan een speciale begeleider bij. Helaas maken we ons wel zorgen om zijn gezondheid. Hij is echt heel erg vaak ziek en heeft de laatste tijd steeds wegrakingen. Ook heeft hij een vervelende nierziekte geërfd, waar hij rond zijn puberteit waarschijnlijk veel last van gaat krijgen. Daarom moeten we vaak naar het ziekenhuis. Daar maken we altijd een feestje van. Dan gaan we daarna lekker een gebakje eten. Wij leven echt met de dag. Morgen zien we wel weer hoe het gaat. Nadenken over de toekomst? Dat doen we niet zoveel.”
