Na ruim 1,5 jaar, lijkt de rust eindelijk te zijn teruggekeerd bij Sofie thuis. Halverwege 2016 kampte Sofie, op dat moment slechts vier jaar oud, met veel buikpijn. Huisartsenbezoekjes leverden niets op. Tot ze op een dag gillend wakker werd van de pijn. Het begin van een periode vol ziekenhuisbezoeken, opnamen, onderzoeken en wel drie operaties. En onzekerheid. Want dat is waar het gezin van Sofie dag in dag uit mee te maken had. Zelfs de doktoren wisten lange tijd niet wat er precies aan de hand was. Gelukkig gaat het inmiddels weer goed met Sofie en begint ze haar praatjes weer terug te krijgen! Niels en Mandy, de ouders van Sofie, vertellen over de achtbaan waar ze de afgelopen 1,5 jaar in gezeten hebben.
Sofie is een vrolijk meisje van vijf jaar oud met veel humor. Een echte grappenmaakster! Ze is een gezelligheidsdier, dat graag met leeftijdsgenootjes speelt. Maar misschien nog wel het allerliefst met haar zusje Noa. Als gezin zijn we namelijk heel hecht. Het komt bijna niet voor dat we iets niét met zijn allen doen.
In 2016 werd Sofie, normaal gesproken een echte druktemaker, ineens erg ingetogen. Ze had namelijk veel last van buikpijn, waarvoor we een aantal keer naar de huisarts zijn geweest. Op een dag werd ze gillend wakker van de pijn. We zijn toen direct naar het ziekenhuis gegaan. Het duurde niet lang voordat Sofie geopereerd werd aan een blindedarmontsteking.
Helaas bleek de buikpijn van Sofie hiermee niet over te zijn. Sterker nog, op dit moment stonden we pas aan het begin van een hectische periode vol onderzoeken en operaties. Want Sofie bleek een cyste op haar galblaas te hebben, waardoor ze tijdens een kijkoperatie haar galgang en –wegen hebben verwijderd.
En daar lag ze weer, aan het infuus, in haar oude kamer in het ziekhuis
Ze was nog geen week thuis toen we alwéér bij de spoedeisende hulp belandden. En daar lag ze weer, aan het infuus, in haar oude kamer in het ziekenhuis. Haar darm bleek gedraaid te zitten, waarvoor ze direct geopereerd moest worden. Na al die tijd hoopten we dat het hiermee opgelost zou zijn. Dat we ónze Sofie, onze grappenmaakster, weer in onze armen konden sluiten. Maar nog geen week later begon ze bloed te spugen. Een voorval dat steeds vaker voorkwam. Het bloed kwam er als het ware aan alle kanten uit. Weer een periode van onzekerheid. Ze bleek op drie verschillende plekken een infectie te hebben opgelopen en er was een lekkage ontstaan bij de slagader van haar lever.
En toen was daar de Opkikkerdag. Een dag uit duizenden. Letterlijk een lichtpuntje in de donkere dagen van de afgelopen periode. We hadden vooraf geen idee wat een Opkikkerdag inhoudt. Nu, achteraf, hopen we dat alle gezinnen met een ziek kind dit mee mogen maken. Het was namelijk echt even een dagje genieten met het gezin. Want de afgelopen anderhalf jaar waren niet alleen moeilijk voor Sofie, maar voor ons allemaal. In de 2,5 maand dat Sofie was opgenomen in het ziekenhuis, stond ons hele leven op zijn kop. Wij leefden letterlijk in het ziekenhuis en zagen onze andere dochter Noa heel weinig. Zij werd op dat moment opgevangen door haar opa en oma. Ze snapte er helemaal niets van en wilde iedere keer weer dat we mee naar huis gingen. Dit was voor ons heel erg moeilijk. Dat de Opkikkerdag niet alleen voor het zieke kind is, maar ook voor de rest van het gezin, vonden wij dan ook heel erg waardevol.
Dat de Opkikkerdag niet alleen voor het zieke kind is, maar ook voor de rest van het gezin, vonden wij heel erg waardevol.
Wat we het allerleukst vonden aan de Opkikkerdag? Eigenlijk alles! We gaven onszelf even helemaal over aan de verrassingen die ons te wachten stonden. Dit begon al bij de entree. We werden letterlijk in het middelpunt van de aandacht gezet. Een slikmoment: dit hadden we niet verwacht! Op elk detail is gelet. Zo wordt er niet alleen aan een koets gedacht, maar ook aan de prinsessenkleding en het eten. En niet te vergeten alle vrijwilligers die voor ons klaarstonden, zonder er zelf ook maar een haar beter van te worden. Iets heel bijzonders.
Inmiddels gaat het stukken beter met Sofie. We zijn weer samen thuis en kijken uit naar 2018: een jaar waarin we hopelijk weer een normaal leven kunnen leiden met het gezin! We hebben gewoon weer zin om te wassen en te koken; wie had dat gedacht?
